Εθνικισμός ή αλλιώς Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών

Ξεπερνώντας τον εαυτό μου κάνω δεύτερο πόστ μέσα σε λίγες εβδομάδες...

Και για ένα σοβαρό λόγο.

Βλέπω τον τελευταίο καιρό, με ποιο φωναχτό τρόπο προβάλεται ο νεο-εθνικισμός και η πολεμική εναντίον του.  Ξαφνικά οι Έλληνες θυμηθήκαμε μαζικά οτι είμαστε Έλληνες, γεγονός που επιλέγαμε να ξεχνάμε όταν τα πορτοφόλια μας ήταν γεμάτα και πέρναμε δάνεια σε κάθε περίπτωση και για κάθε περίπτωση, για να διασκεδάζουμε.

Τώρα που δεν έχουμε να δανειστούμε απο κανένα και αρχίζουμε να πεινάμε, θυμηθήκαμε οτι οι αλλοδαποί μας πέρνουν τις δουλειές. Τώρα θυμηθήκαμε να αγοράζουμε ελληνικά προϊόντα. Τώρα θυμηθήκαμε να προτιμάμε την πανέμορφη, υπέροχη, ηλιόλουστη χώρα μας για διακοπές. Τώρα θυμηθήκαμε το χωριό του παππού και την παραδοσιακή μαγειρική μας.

Να δηλώσω οτι ίσως είναι ΑΡΓΑ... ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ... (;;;;;)

Όταν έπρεπε να σταματήσουμε την αθρόα ροή μεταναστών, δεν θέλαμε να το κάνουμε γιατί μας επέτρεπε να έχουμε φτηνά εργατικά χέρια για τις δουλειές μας. ΤΩΡΑ που θέλουμε να σταματήσουμε αυτή την ροή ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ γιατί έχουμε απωλέσει την εθνική μας κυριαρχία.

ΑΛΛΟΙ, μας λένε ΤΙ να κάνουμε, ΠΟΤΕ να το κάνουμε, ΠΩΣ να το κάνουμε και φυσικά δεν μας εξηγούν το γιατί.

Λόγω δουλειάς, έρχομαι σε επαφή με δεκάδες κόσμου κάθε μέρα και διαπιστώνω οτι, οι μέχρι πρότινως "σκλάβοι" σήκωσαν κεφάλι και έχουν απαιτήσεις που δεν έχουν (ή είχαν) ούτε στην χώρα τους.

Πρόσφατα άκουσα απο αλλοδαπό οτι αυτός με πληρώνει, ότι είμαι άχρηστος, οτι καλά κάνουν και απολύουν τους δημοσίους υπαλλήλους και οτι αν δεν ήταν αυτοί (οι αλλοδαποί) η χώρα μας θα ήταν "ακόμα" σκουπίδι... (μεταξύ μας αυτό το, "ακόμα", πονάει).

Και βρίσκομαι μπροστά στο δίλλημα. Να αναθεματίσω τους αλλοδαπούς ή τους ομοεθνείς μου; Η αγαπημένη μου, μου είπε κάποια στιγμή οτι δεν πρέπει να κάνεις καλό αν δεν θέλεις να πάθεις κακό. Μπαίνω στον πειρασμό να το αποδεχτώ πλήρως.

Έτσι όμως εξηγείται η άνοδος της ακροδεξιάς και δείχνει δικαιολογημένη. Γιατί, θα αναρωτηθείτε. Γιατί, το επίσημο κράτος, το οποίο ΕΜΕΙΣ εκλέγαμε επι δεκαετίες, δεν φρόντισε να θέσει τους όρους με τους οποίους, οι αλλοδαποί θα μπορούσαν να εργαστούν και να ζήσουν σε αυτή την χώρα. Και ήρθε ο καιρός να το πληρώσουμε. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Και οι ακροδεξιοί και οι δεξιοί και οι ακροαριστεροί και οι αριστεροί και οι κεντρώοι.

Εμείς, είχαμε ξεχάσει και παραμελήσει την Ελλάδα και τώρα, που αναγκαστικά την ξαναθυμόμαστε, δεν έχουμε χώρο ούτε μια κουρελού να απλώσουμε στο χώμα, γιατί οι θέσεις είναι πιασμένες απο όλους αυτούς που εκμεταλευόμασταν τις τελευταίες δεκαετίες.

Ας κάτσουμε πέντε λεπτά να σκεφτούμε οτι:

- Η βία φέρνει βία και

- Η εθνική μας ύπαρξη εξασφαλίζεται μόνο μέσω της τήρησης του Συντάγματος:
 

'Αρθρο 120 - Ακροτελεύτια διάταξη

1. Tο Σύνταγμα αυτό, που ψηφίστηκε από την E΄ Aναθεωρητική Bουλή τωνEλλήνων, υπογράφεται από τον Πρόεδρό της, δημοσιεύεται από τον προσωρινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Eφημερίδα της Kυβερνήσεως, με διάταγμα που προσυπογράφεται από το Yπουργικό Συμβούλιο και αρχίζει να ισχύει από τις ένδεκα Iουνίου 1975.

2. O σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Eλλήνων.

3. O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.

4. H τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Eλλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

 

Καλή λευτεριά πατριώτες... Λευτεριά απο τα φαντάσματα του παρελθόντος και του παρόντος μας...

 

Καλή λευτεριά...

 

Η παράδοση είναι παράδοση... Ελλάδα, Αύγουστος 2012

... και σαφώς επιβάλει να κάνω τουλάχιστον ένα post κάθε Αύγουστο. Και ας είμαι τόσο απελπισμένος απο την κατάσταση της χώρας μου που δεν μου έρχεται τίποτα θετικό να σχολιάσω.

Την παλεύω όμως. Μετά απο το τραινάκι του τρόμου στο οποίο είμαστε όλοι επιβάτες (όταν λέω όλοι, εξαιρώ αυτούς που άνοιξαν πανιά για άλλες χώρες).

Προσπαθώ να βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο και όχι μισοάδειο. Πρέπει... Βλέπω κακώς κείμενα να αλλάζουν και άλλα να δημιουργούνται στην θέση τους. Βλέπω πολιτικές ακρότητες που δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς. Βλέπω την παραπληροφόρηση του λαού και την χειραγώγηση του απο δημαγωγούς.

Βλέπω ανθρώπους να πεινάνε, ανθρώπους να επαιτούν, ανθρώπους να δίνουν τέλος στην ζωή τους (μισογεμάτο είπαμε ε;).

ΑΛΛΑ...

ΕΔΩ είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της νεώτερης ιστορίας της ΕΛΛΑΔΑΣ μας. Να ΕΝΩΘΟΥΜΕ και να περάσουμε την φουρτούνα των επόμενων ετών μαζί! Να σταματήσουμε να δείχνουμε ο ένας τον άλλο με το δάχτυλο αποδίδοντας ευθύνες που όλοι μοιραζόμαστε σε κάποιο μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό. Δηλαδή σχόλια του τύπου "οι δημόσιοι υπάλληλοι φταίνε", "οι φαρμακοποιοί φταίνε", "οι ταξιτζήδες φταίνε" κ.ο.κ.

ΟΛΟΙ φταίμε και όλοι είμαστε αθώοι. Αυτοί που κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ένοχοι για εθνική προδοσία είναι οι πολιτικοί που μας οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση. Και μην μου πει κανείς οτι εμείς του ψηφίσαμε. Γιατί όταν τους ψηφίζαμε το κάναμε (η μεγαλύτερη μερίδα) αναλογιζόμενοι οτι μπορούν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα του παρελθόντος. Βέβαια η επιλογές μας ήταν περιορισμένες ή πράσινους ή μπλέ κόκκους μπορούσαμε να επιλέξουμε γιατί οι κόκκινοι και άλλοι ήταν ανίκανοι να κάνουν "την μπουγάδα" που χρειαζόταν η χώρα.

Όπως και να έχει, οι πολιτικοί ενδιαφέρονταν για την θέση μόνο και τις παραστάσεις στην Βουλή, ενώ όφειλαν να μας "πιάσουν απο το αυτί" και να μας διδάξουν αγγωγή του πολίτη. Μην βρεθεί κανείς να μου πει οτι δεν μπορεί τόσα χρόνια να κωδικοποιηθεί το φορολογικό μας σύστημα ώστε να είναι δίκαιο; Μην μου πει κανείς οτι δεν υπάρχει τρόπος να κλείσουν οι μεγάλες τρύπες στους νόμους που επιτρέπουν ή προάγουν την φοροδιαφυγή. Απλά μην ακούσω κανένα να το λέει γιατί θα πάρω φόρα...

Αφήνοντας στην άκρη λίγο τους πολιτικούς ας πάμε σε εμάς του απλούς πολίτες. Βγαίνει ένας καλός νόμος που μπορεί να βοηθήσει όλους μας ΑΛΛΑ εμείς τον πολεμάμε γιατί δεν γίνεται ως έλληνες και μάγκες να δεχτούμε τέτοια πράγματα. Θέλετε παράδειγμα; Ευκολάκι! Αντικαπνιστικός Νόμος.

Ρεπορτάζ επί ρεπορτάζ επι του θέματος και βαρύγδουπες δηλώσεις περί στραγγαλισμού των επιχειρήσεων κλπ κλπ κλπ. "Τι δέεεεεν καταλαβαίιιινεις;"

Ας σταματήσουμε λοιπόν και ας "βάλουμε πλάτη" αναρωτώμενοι εμείς τι κάνουμε ή μπορούμε να κάνουμε για την πατρίδα μας και όχι αυτή για εμάς (κάτσε να δείς που κάποιος διάσημος το είχε πεί αυτό κάποτε... Που να' ναι άραγες αυτός ο άνθρωπος;)

Συνέλληνες καλή λευτεριά!!!

Υ.Γ. Θα παρατηρήσατε ότι τις θεωρείες συνομωσίας, περί απαλοιφής του Ελληνικού στοιχείου απο τον γαλαξία απο σκοτεινές και ανίερες δυνάμεις, δεν τις ακούμπησα καν γιατί ειναι αυτοεπαληθευόμενες.

Δεν χρειαζόμαστε κανένα τα καταφέρνουμε και μόνοι μας!

(cartoon courtesy of Ballo)

Τα καλοκαίρια της Generation X. Τα καλοκαίρια τα δικά μου

Καθόμουν χτές βράδυ και με έπιασε μια νοσταλγία για τα βράδια που ήμουν παιδί. Και για τα πρωινά και για τα απογεύματα. Και οχι γιατί θυμήθηκα τα ξέγνοιστα παιδικά μου χρόνια αλλά γιατί ακόμα και οι "μεγάλοι" ζούσαν πιο ωραία.

Θυμήθηκα το "κασάτο" με τις 3 γεύσεις (βανίλια, σοκολάτα, φυστίκι) και το παρφέ και τους πυραύλους, τα καλοκαιρινά σινεμά με το σουβλατζίδικο εφαρμοστά, την ΕΡΤ και την ΥΕΝΕΔ με την εκπαιδευτική τηλεόραση και τα ρώσικα και πολωνικά παιδικά τις καθημερινές και τον μίκυ μάου τα σαββατοκύριακα.
Μπλέχτηκε στο μυαλό μου η καλοπέραση μου ως παιδιού και η καλοπέραση των μεγάλων που δεν είχαν να σκεφτούν το χρηματιστήριο, την τιμή της βενζίνης, την πιστωτική κάρτα και την αποπληρωμή της. Που ο μπαμπάς ήταν χαμογελαστός γυρνώντας απο την δουλειά του και είχε διάθεση να παίξει μαζί μου.

Θυμήθηκα τα ταβερνάκια που πηγαίναμε όλοι και τρώγαμε ωραία και φτηνά, τα ζαχαροπλαστεία που καθόμασταν οικογενειακώς και τρώγαμε πάστα ή παγωτό οι μεγάλοι και "υποβρύχιο" οι μικροί.

Θυμήθηκα που πέρναγα την παραλιακή τρέχοντας με τον κολλήτο μου για το ποιος θα φτάσει πρώτος στο μπλέ θάλαμο του ΟΤΕ για να κάνει οτι παίρνει τηλέφωνο στο χωριό.

Θυμήθηκα που κανένα απο τα παιχνίδια μας δεν ήθελε μπαταρίες ή ηλεκτρικό ρεύμα. Παίζαμε φιδάκι, μονόπολη, μπάλα, στρατιωτάκια, ποδήλατο ή καπάκια.

Θυμήθηκα που μετράγαμε πόσα παγωτά φάγαμε (και διαχωρίζαμε πόσα κυπελάκια, πόσα ξυλάκια και πόσους πυραύλους) και πόσα μπάνια είχαμε κάνει (χωρίς τα απογευματινά μπάνια αλλά και με αυτά).

Θυμήθηκα που πηγαίναμε στο χωριό και ταίζαμε τις αγελάδες (τις οποίες φοβόμουν φυσικά...). Που πηγαίναμε στην βρύση του χωριού για να φέρουμε νερό για το μεσημεριανό τραπέζι. Που τρώγαμε όλη οι οικογένεια μαζί καθισμένοι σε χαμηλά σκαμπουδάκια την πίτα κατευθείαν απο το ταψί.

Θυμήθηκα που τα βράδια μαζευόμαστε τα παιδιά στον βράχο στην μέση του χωριού και ξαπλώναμε στην ζεστή του επιφάνεια και κοιτάζαμε τα αστέρια.

Θυμήθηκα πόσο περίμενα να περάσει το ΚΤΕΛ απο την πλατεία του χωριού για να μυρίσω το καυσαέριο απο την εξάτμιση του και να νοσταλγήσω την Αθήνα.

Θυμήθηκα πόσο χρόνο είχαν οι γονείς μας για μας. Και πόσο χρόνο είχαμε εμείς για αυτούς.

Θυμήθηκα πόσες φορές έφαγα τα μούτρα μου, τα πόδια μου, τα χέρια μου και τα ξέπλενα με νερό μέχρι να σταματήσει το αίμα και συνέχιζα το παιχνίδι. Και αν ήταν σοβαρό το μερκουροχρώμ με το βαμβάκι.

Θυμήθηκα που το αυτοκίνητο που είχαμε το αγαπούσαμε όλοι στην οικογένεια γιατί ήταν το πρώτο και μοναδικό. Που ο μπαμπάς το έπλενε κάθε Κυριακή και που η μαμά είχε κεντίσει στα κρυφά σεμεδάκια για τον χώρο πίσω απο το πίσω παρμπρίζ και που ο μπαμπάς με τίποτα δεν την άφηνε να τα βάλει.

Θυμήθηκα που τα σουβλάκια ήταν μόνο από νόστιμο χοιρινό κρέας και δεν υπήρχαν ούτε "γύροι", ούτε "σώς".

Πόσο θα ήθελα να ήμουν "μεγάλος" σε εκείνες τις μακρινές εποχές. Ξέρετε... το 1980...

Οδηγός επιβίωσης Δημοσίου #2

Πάμε λοιπόν για το δεύτερο μέρος του οδηγού επιβίωσης με το δημόσιο. Πριν προχωρήσω όμως να καταστήσω κάτι σαφές. Αν κάποτε κάποιος διαβάσει αυτόν τον οδηγό και γυρίσει να πει οτιδήποτε βαρυσήμαντο του στυλ, «αντε και γ.... ρε μεγάλε που θα τα γλύφουμε κιόλας τα τρωκτικά του δημοσίου», να σας θυμήσω ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.

Αν έχετε την δύναμη να αλλάξετε το δημόσιο, να μηνύσετε τα «τρωκτικά του δημοσίου» και γενικώς να καθαρίσετε την Ελλάδα από μια από τις πληγές της, τότε μην διαβάζετε άλλο. Κάντε κάτι καλό σε όλους και υλοποιήστε τις σκέψεις σας.

Συνεχίζω λοιπόν έχοντας καταγράψει το ντισκλέιμερ μου.

Μην πάτε σε δημόσια υπηρεσία χωρίς την πρωτότυπη ταυτότητα σας ή το διαβατήριο σας ή το δίπλωμα σας

Για να ταυτοποιήσει ο υπάλληλος οτι είστε αυτός που λέτε οτι είστε θα χρειαστεί κάποιο απο τα παραπάνω έγγραφα. Σε καμμία περίπτωση δεν κάνει η πιστωτική σας κάρτα, η υπόσχεση σας οτι είστε αυτός που λέτε οτι είστε, η κάρτα βιντεοκλάμπ σας, η επικυρωμένη φωτοτυπία της ταυτότητας σας ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να έχετε μαζί σας. Ο λόγος είναι απλός και δεν επιδέχεται καμμία διαπραγμάτευση: μόνο η ταυτότητα ή το διαβατήριο ή το δίπλωμα διασφαλίζουν στον υπάλληλο την νομιμότητα της ταυτοποίησης σας. Και μην μου αρχίσετε τα σενάρια του στύλ «και αν εγώ, εχω πλαστογραφήσει την ταυτότητα μπλα μπλα μπλα» τότε μαγκιά σας και δεν είναι δουλειά του υπαλλήλου να σας ελέγξει.

Δεν υπάρχει ξεχωριστό έγγραφο εξουσιοδότησης και ξεχωριστό έντυπο υπεύθυνης δήλωσης

Το έγγραφο είναι ένα και βασίζεται στον νομο 1599 του 1986 και πάνω σε αυτό γράφετε οτι θέλετε δεσμευόμενοι απο αυτόν τον νόμο (οτι αν δηλώσετε ψευδή γεγονότα θα υποστείτε τις συνέπειες του νόμου). Επίσης δεν χρειάζετε να το αγοράζετε απο το περίπτερο. Αν κάνετε μια αναζήτηση στο γουγλι μπορείτε να το βρείτε και να το τυπώσετε.

Τι επικυρώνεται και τι όχι απο αστυνομικά τμήματα και ΚΕΠ;

Επικυρώνονται:

• Όλα τα έγγραφα που φέρουν την σφραγίδα του ελληνικού κράτους (με κάποιες εξαιρέσεις που θα αναφέρουμε παρακάτω)
• Έγγραφα απο υποθηκοφυλακεία
• Έγγραφα απο κτηματολόγια
• Έγγραφα απο κρατικά νοσοκομεία και πανεπιστήμια ακόμα και εαν δεν έχουν την στρογγυλή σφραγίδα του κράτους 

Δεν επικυρώνονται

• Ιδιωτικά έγγραφα (πχ. Τιμολόγιο απο ιδιωτικό νοσοκομείο, πτυχίο απο ιδιωτική σχολή κλπ)
• Συμβόλαια και συμφωνητικά
• Έγγραφα απο πρωτοδικεία και εισαγγελίες
• Έγγραφα που έχουν εκδοθεί απο ξένες χώρες (αυτή η κατηγορία περιλαμβάνει και πάσης φύσεως ξένα διαβατήρια. Και όταν λέμε ξένα εννοούμε και τα κυπριακά)

Πιο γενικά τώρα αν θέλουμε να επικυρώσουμε κάτι καλό είναι να ρωτήσουμε (ή ακόμα καλύτερα να πάμε) σε κάποιο ΚΕΠ που έχουμε κοντά μας για να μάθουμε σίγουρα τι μπορούμε να επικυρώσουμε και τι όχι.

Ακόμα μια λεπτομέρεια μιας και μιλάμε για επικυρώσεις. Να ξέρετε οτι πολλά απο τα έγγραφα σας μπορείτε να τα συνοδεύσετε απο υπεύθυνη δήλωση που θα λέτε οτι πρόκειται για ακριβή αντίγραφα που έχετε στα χέρια σας. Έτσι γλυτώνετε αρκετή βαβούρα. Οι περισσότερες δημόσιες δέχονται αυτόν τον τρόπο.

Τι γίνεται όμως με τα έγγραφα που ΔΕΝ επικυρώνονται απο ΚΕΠ ή αστυνομία; Αυτά μπορείτε να τα επικυρώσετε σε δικηγόρο (με κάποια επιβάρυνση φυσικά) και απο κει και πέρα το έγγραφο που έχετε επικυρώσει στον δικηγόρο αν το φωτοτυπήσετε επικυρώνεται και απο ΚΕΠ και απο αστυνομία (ε; καλό κόλπο σας έμαθα δεν μπορείτε να πείτε...). Παραδείγματος χάρην, το πτυχίο που με τόσο κόπο αποκτήσατε στο Ηνωμένο Βασίλειο. Το βγάζετε φωτοτυπία και πάτε μαζί με το πρωτότυπο σε δικηγόρο και σας το σφραγίσει. Μετά αυτό που σφράγισε ο δικηγόρος μπορείτε να το φωτοτυπήσετε και να το επικυρώσετε όσες φορές θέλετε .

Εννοείται οτι πάντα πάμε με την πρωτότυπη ταυτότητα μας ή διαβατήριο (μην τα ξαναλέμε ε;) και εννοείται οτι έχουμε βγάλει φωτοτυπίες απο τα πρωτότυπα έγγραφα μας ή απο μια φωτοτυπία που μπορεί να έχουμε και να λέει ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ. Προσοχή!!! Να λέει ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟ και όχι ΑΚΡΙΒΕΣ ΦΩΤΟΑΝΤΙΓΡΑΦΟ. Υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις δυο σφραγίδες, διαφορά που η εξήγηση της ξεφεύγει απο τον σκοπό του οδηγού αυτού.

Επίσης μην δοκιμάσετε να «πλασάρετε» έγχρωμη φωτοτυπία σε υπάλληλο επιμένοντας οτι πρόκειται για το πρωτότυπο. Υπάρχουν τρόποι να ξεχωρίζει κανείς αν πρόκειται για το πρωτότυπο ή για έγχρωμη φωτοτυπία. (Για να μην λέτε οτι δεν σας προειδοποίησα)

Θεώρηση του γνησίου της υπογραφής του μπαμπά, ξαδέρφου, παππού, μπατζανάκη μου μπορώ να κάνω;

Δυστυχώς οχι. Το νόημα της θεώρησης του γνησίου της υπογραφής ενός ατόμου είναι να υπογράφει μπροστά στον υπάλληλο και όχι απο πριν. Οπότε...

Αυτεπάγγελτη αναζήτηση

Να ξέρετε οτι υπάρχει ενας νόμος (3448 του 2006) ο οποίος λέει οτι αν μια δημόσια (τονίζω το δημόσια) υπηρεσία ζητάει συγκεκριμένα πιστοποιητικά (πχ ποινικό μητρώο, πιστοποιητικό γέννησης κλπ) είναι υποχρεωμένη να τα ζητήσει μόνη της και όχι να βάλει εσάς να τα ψάχνετε. Ρωτήστε στο ΚΕΠ την γειτονιάς σας (πως λέμε ΕΒΓΑ της γειτονιάς σας) για περισσότερες λεφτομέρειες.

Αυτά θυμάμαι προς το παρόν... Θα υπάρξει και συνέχεια φυσικά (μην το δείτε σαν απειλή αυτό ε;)

Οδηγός επιβίωσης Δημοσίου #1

Οκεικ, όπως υποσχέθηκα χτες στον κανένα που με διαβάζει, σήμερα θα ξεκινήσουμε τον οδηγό επιβίωσης δημοσίου και για να μην πελαγώσετε ας ξεκινήσουμε απο τα απλά. Μικρές τεχνικές χαλάρωσης πρίν καταπιαστούμε με το θηρίο.



Οτι δουλειά και να έχουμε με το δημόσιο αποφεύγουμε τις Δευτέρες και τις Παρασκευές...
...και τις αποφεύγουμε για πολλούς λόγους όπως:
α. Το σ/κ που σχεδιάζαμε τι δουλειές έχουμε να κάνουμε την καινούργια εβδομάδα το ίδιο έκαναν και πολλοί συμπολίτες μας και συνήθως τις δυσάρεστες δουλειές τις κάνουμε πρώτες (πχ δημόσιο). Οπότε Δευτέρα σίγουρα οφ. Παρασκευή αποφεύγουμε γιατι το μυαλό των δημοσίων υπαλλήλων λειτουργεί το πολύ μέχρι το πρωι της Παρασκευής. Μετά μπαίνει σε μόουντ σαββατοκύριακου. Τι γίνεται τότε; Ή θα σου ζητήσουν κάποιο επιπλέον δικαιολογητικό ή θα παραλάβουν τον φάκελο σου και θα μπερδέψουν τα δικαιολογητικά.

Είμαστε ευγενικοί, υπομονετικοί και ευχάριστοι (αλλά όχι δουλικοί, γλύφτες, ερριστικοί)
Μην αναρωτιέστε τι γράφω τώρα. Ξέρω οτι η πλειονότητα των συμπολιτών μας, θέλει να βάλει τους δημόσιους υπάλληλους σε ενα καράβι και να το τορπιλήσει. Το θέμα είναι όμως οτι αυτή την στιγμή αν θέλεις να κάνεις την δουλειά σου ακολουθείς το σαβουάρ βίβρ κατά γράμμα.

Για να καταλάβουμε καλύτερα το ανωτέρω ας κάνουμε ένα παράδειγμα (ενα δύσκολο κιόλας).

Ο Κος Γιώργος πάει στην Εφορία για να καταθέσει συμπληρωματική φορολογική δήλωση λόγω λάθουςπου είχε κάνει στην αρχική του δήλωση, σε ώρα στάσης εργασίας. Μπαίνει λοιπόν μέσα και βλέπει δυο κυρίες τις οποίες αφού καλημερίσει με χαμόγελο ρωτάει ποιά απο τις δυο μπορεί να τον εξυπηρετήσει. Εκείνες στραβωμένες του απαντούν οτι έχει στάση εργασίας. Ο κος Γιώργος όμως γνωρίζει οτι σε περίπτωση στάσης εργασίας αν συμμέτεχει ο εργαζόμενος θα πρέπει να αποχωρήσει απο το γραφείο του. Αν βρίσκεται εκεί σημαίνει οτι δεν συμμετέχει άρα είναι υποχρεωμένος να εργαστεί.

Έχει λοιπόν δύο δρόμους να ακολουθήσει. Τον άγριο, με υψωμένη φωνή, τα σχετικά περι χαραμοφάιδων και τα "θα φέρω τα κανάλια", "το όνομα σου θα σου κάνω αναφορά", "ποιός είναι ο προιστάμενος σου" κλπ. Απο την άλλη μπορεί να ακολουθήσει τον ήπιο και "ευγενικά" να κάνει τον χαζό και να πει οτι δεν έχει άλλο περιθώριο να κάνει αυτή την δουλειά και γι'αυτό "δυστυχώς" έρχεται και τέτοια μέρα (που σημειωτέον δεν γνώριζε καν οτι έχει στάση εργασίας αλλά σκέφτεται γρήγορα και δημιουργικά). "Φοράει" και ένα βλέμα "θα κλάψω τώρα" και βλέπει την μια απο τις δυο να ψιλοσπάει και να του ζητάει να δει τον φάκελο. Εκει λοιπόν αρχίζει παράλληλα μια μικρή κουβέντα του στύλ "τι τραβάτε και σεις", "χαρα στο κουράγιο σας να εξυπηρετείται τόσο κόσμο κάθε μέρα" κλπ

(ελπίζω να αρχίζετε να καταλαβαίνετε το νόημα έτσε?)

Οι περισσότεροι θα αναρωτηθείτε γιατί επέλεξε τον ήπιο δρόμο ενώ, έχοντας στο χέρι του "καλό χαρτί", θα μπορούσε να τις σκίσει (επέλεξαν να δουλεύουν σε στάση εργασίας και έδιωχναν τον κόσμο λέγοντας οτι έχει στάση εργασίας).
Είναι απλό: δεν μπινελικιάστηκε με κανένα, δεν καθυστέρησε, έκανε "κονέ" (έστω και επιφανειακό αλλά είναι διαφορετίκο το να λές "με θυμάστε που είχα έρθει τότε που...") για την επόμενη φορά που θα χρειαστεί κάτι.

Προσπαθούμε να μάθουμε κάποια πράγματα πριν πάμε σε δημόσια υπηρεσία
Ανάλογα με την δουλειά που θέλουμε να κάνουμε καλό είναι χρησιμοποιήσουμε το ιντερνέτς (προτεινώμενο και προτιμώμενο) ή να ρωτήσουμε κάποιον γνωστό με πρόσφατες γνώσεις σε αντίστοιχη διαδικασία (δεν ρωτάμε τον παππού μας για μεταβίβαση αυτοκινήτου οκ;...). Είναι καλό να έχουμε κάποια ιδέα για τα δικαιολογητικά που θα χρειαστούμε και ενδεχομένως να τα συγκεντρώσουμε ΠΡΙΝ πάμε και στηθούμε στην ουρά και φύγουμε άπραγοι και εκνευρισμένοι.

Χρησιμοποιούμε όσο περισσότερο μπορούμε τα Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο φτιάχτηκαν, για να εξυπηρετούν. Ακόμα και αν δεν γίνεται η διαδικασία να δρομολογηθεί μέσω ΚΕΠ τουλάχιστον θα σας δώσουν κάποια πληροφόρηση. Οπότε τα ΚΕΠ τα αγαπάμε (και όσους δουλεύουν εκεί άρα και μένα οκ;). Μην ξεχνάμε όμως οτι υπάρχουν και όρια στο τι μπορεί να ξέρει ο υπάλληλος του ΚΕΠ. ΔΕΝ είναι φωτεινοί παντογνώστες οπότε αποφεύγετε τα σχόλια του στυλ "τι σκατά κέντρο εξυπηρέτησης του πολίτης είσαστε εσείς"

Εν κατακλείδι, το χαμόγελο και η ευχάριστη συμπεριφορά ανταμοίβονται πολλαπλάσια απο το στύλ "ντέρτυ χάρρυ" ακόμα και αν στην υπόλοιπη ζωή μας δεν χαμογελάμε ούτε στον καθρέπτη μας.

Πάει καιρός ε; ΕΕΕ;

Και εκεί που νόμιζα οτι τα blog είναι άχρηστα  (μεγάλη ιστορία ίσως κάποτε την πω)Τσαααααααααφ! μια ιδέα. Γιατί μέσα στην γενικότερη απραγία μου να μην βοηθήσω τους συνανθρώπους μου με ότι ξέρω να κάνω;

Οπότε λίαν συντόμως (ευελπιστώ σε λιγότερο απο ενα χρόνο :P) λέω να μοιραστώ μαζί σας μερικά κόλπα της δουλειάς μου (ρεμπεσκές ανεπρόκοπος δημόσιος υπάλληλος γαρ) μήπως και σας βοηθήσω να καταλάβετε τα εξής:

α. Ναι εσείς μας πληρώνετε και κάντε μας κανιά αύξηση γιατι δεν την βγάζουμε.

β. Μας πληρώνετε είπαμε, δεν σας ανήκουμε, οπότε μήπως (λέω μήπως) αν σας χαμογελάμε να σκάτε και σείς κάνα χαμόγελο γιατί υπάρχουν και καλοί ανάμεσα μας (λέω μήπως); Ασε που βοηθάει και τους δυο μας να κάνουμε την δουλειά μας (win - win situation)

γ. Το δημόσιο είναι σαν το φίδι, αν το πιάσεις απο το κεφάλι ΔΕΝ θα σε δαγκάσει. Το πρόβλημα είναι οτι πρέπει να είσαι εκπαιδευμένος γιατι αλλιώς κάποια στιγμή θα την πατήσεις.

δ. Τα πράγματα είναι απλά σε όλο αυτο το γραφειοκρατικό φίδι αρκεί να έχεις σύστημα και να ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ 5-10 βασικά πράγματα.

ε. Μην νομίζετε οτι με τις απειλές για κανάλια, βουλευτές, θεούς, δαίμονες θα κάνετε την δουλειά σας. Επίσης με γκαρίλες και απειλές και μηνύσεις. Νάδα, νιέτ, νο. Ας κρατήσουμε την σχέση μας πλατωνική.

στ. Πως να διαπιστώσετε αν, ο υπάλληλος που έχετε μπροστά σας και δεν σας εξυπηρετεί, ανήκει στα γλοιώδη υποκείμενα που ούτε σκατά σκύλων δεν θα καθάριζαν αν δεν είχαν μπάρμπα στην κορώνη ή αν όντως αυτό που θέλετε ΔΕΝ γίνεται.

Οικονομική Κρίση

Τι θέμα βρήκα πάλι ε? Δεν το έχει σχολιάσει κανείς ακόμα! Άλλη μια πρωτιά μου! Πάω για Πούλιτζερ ο άτιμος. Περιμένετε να ακούσετε κάτι βαρύγδουπο ή την γνωστή μου γκρίνια. Ε λοιπόν δεν έχει. Καλά ίσως βάλω λίγη γκρίνια.. Λίγη όμως.
Ερωτήσεις έχει. Ερωτήσεις που ουσιαστικά μου εκτέθηκαν απο φίλο. Όπως για παράδειγμα:
Εμείς οι 30 κάτι στην ηλικία, οι μόνες διακοπές που ξέραμε προ 15 - 20 χρόνια. ήταν:
α) Στο χωριό του Μπαμπά
β) Στο χωριό της Μάμας
ή αν ανήκαμε σε εύρωστη οικογένεια, σε κάποιο νησί όπως Ρόδος, Νάξος, Μήλος κλπ. Μετά, στην εφηβία και τα χρόνια του πανεπιστημίου ήταν οπωσδήποτε κάποιο απο τα κυριλέ νησιά όπως Μύκονος ή Σαντορίνη αλλά σε κάμπινγκ και όχι στα ξενοδοχεία με τα σπα και τις πισίνες να είναι συνέχεια του ορίζοντα.
Τώρα πια οι οικογενειακές διακοπές όσο και οι ατομικές λαμβάνουν χώρα σε εξωτικούς προορισμούς. Υπερβάλλω νομίζετε; Για αναρωτηθείτε όταν πάτε για καφέ κάπου, πόσες φορές στα διπλανά τραπέζια περιγράφονται σκηνές εξωτικές ή πολύχρωμα και φανταχτερά τριήμερα στην Ευρώπη;
Τι έγινε μέσα σε αυτά τα 15 - 20 χρόνια; Πλουτίσαμε όλοι ξαφνικά; Αυξήσαμε την βιομηχανία μας και είχαμε παραπάνω κέρδη; Βγάλαμε παραπάνω πετρέλαιο απο τις πετρελαιοπηγές μας; Εξορύξαμε παραπάνω πρώτες ύλες απο τις άπειρες που έχουμε; Αυξήθηκε τόοοοοοοοοσο πολύ ο φθήνων τουρισμός μας; Έγιναν όλα τα παραπάνω και ξαφνικά μας περίσσεψαν λεφτά για να πάμε διακοπές το καλοκαίρι κάπου εγκζότικ; Για να αγοράσουμε κογιότ και μερσεντέδες και κάτερχαμ και μπέντλεϋ;
Μάλλον όχι; Απλά ανακαλύψαμε τα διακοποδάνεια, τα 3ημεροδάνεια, τα αυτοκινητοδάνεια κοκ και γλυκαθήκαμε και αρχίσαμε να πουλάμε μούρη στην γειτονιά μας στην Κυψέλη ή αν μέναμε στην Εκάλη κάναμε ακόμα πιο ακραία πράγματα. Αρχίσαμε να αγοράζουμε πίνακες του Γκογκέν και του Πιλάλ και να το διαφημίζουμε στους φίλους μας.
Που βρέθηκαν τόσα τζιπ; Έγινε η Αθήνα ένα τεράστιο σαφάρι (γιατί ζούγκλα ήταν έτσι και αλλιώς). Μας έπιασε μια ξενομανία χωρίς προηγούμενο. Δεν λέω, την σφυριά την είχαμε απο μικρά με τα "αμερικάνικα" αλλά τώρα ξεφύγαμε εντελώς. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν να πιούν νερό απο την βρύση απο τότε που βαφτίστηκαν. Την βγάζουν με Evian και Fidji οι καημένοι. Α! Και με σούσι. Μάθαμε την fusion κουζίνα και τα γιαπωνέζικα και τα thai.
Γράψαμε στα αρχίδια μας την μεσογειακή δίαιτα και πάμε με το αυτοκίνητο στο γυμναστήριο να κάψουμε τις θερμίδες απο τα σούσια. Ξεχάσαμε την φασολάδα και το γαρδουμπάκι και τα δοκιμάζουμε μόνο όταν πάμε στην Αράχωβα και στα Ζαγοροχώρια για χειμερινά 3ημερα, όπως θα δοκιμάζαμε την κουζίνα των ιθαγενών αν πηγαίναμε σε κάποια ξένη χώρα.
Παρκάρουμε στην τηλεόραση τα μωρά που σκαρώσαμε, πρίν κλείσουν ενα χρόνο ζωής και τους καταστρέφουμε το αθώο μυαλουδάκι. Τα δίνουμε στις γιαγιάδες, στις νταντάδες, τα παρατάμε και μόνα τους αμα λάχει. Οτι να 'ναι, αρκεί να μην χάσουμε την παρτίδα τένις με τους φίλους απο την δουλειά ή το σόπινγκ με τις φιλενάδες απο το γυμναστήριο.
Για να είμαστε ειλικρινείς δεν τα πολυγουστάραμε τα παιδιά αλλά έχουν κάποια αβαντάζ (ανάλυση επι τούτου σε άλλη γκρίνια).
Παρεκτράπηκα όμως. Οικονομική Κρίση. Κοπτόμαστε οτι τα έφαγαν όλα οι πολιτικοί, η μίζενς, ο κόκκαλης, ο γείτονας, οι αλλοδαποί και πάει λέγοντας. Εμείς οι κακομοίρηδες δεν ακουμπήσαμε ούτε ψίχουλο... Και το λέμε αυτό παίζοντας με τα κλειδιά της Cayenne (ή κογιότ όπως αρέσκομαι να λέγω). Το σχολιάζουμε καθήμενοι σε καφετέρια του Κολωνακίου ή της Γλυφάδας. Τα λέμε επειδή τα διαβάσαμε στους Financial Times και στην Washington Post.
Για να μην παρεξηγηθώ να κάνω μια σημαντική διάκριση. Όλα όσα γράφω αφορούν ανθρώπους που υπερβαίνουν κατά πολύ τα όρια της απλής και ανιαρής επιβίωσης. Μιλάω για αυτούς που έχουν 3 αυτοκίνητα και εξοχικό. Οπότε οι άλλοι μην μυγιάζεστε (...χαμογελάστε).
Γκρινιάζουμε για την κρίση αλλά δεν λέμε να πάμε κάπου με τα πόδια ή με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. ΤΙ ΕΙΠΑ; Είχα το θράσος να πω ΜΜΜ; Ντροπή μου. Είμαι επαίσχυντος.
Ουρές χιλιομέτρων για βενζίνη. Έτσι μετριέται η εξάρτηση μας απο την βολή μας. Το περίπτερο είναι 400 μέτρα απο την πόρτα μας και προτιμάμε να κάνουμε 4 χιλιόμετρα (με τα φανάρια και τις μονοδρομήσεις) για να πάμε με το αυτοκίνητο.
Αυτοί είμαστε και πρώτος εγώ. Δεν με βγάζω απέξω. Σε προηγούμενο πόστ έλεγα ότι θέλω να κόψω το κάπνισμα και το ποτό. Και μένω στις προγραμματικές δηλώσεις όπως τα αξιόπτυστα σκουλήκια που ονομάζονται πολιτικοί.
Επαναστάτες του καναπέ, της καφετέριας, του γυμναστηρίου. Μην με κατηγορήσετε οτι σας έφαγα τον χρόνο σας... Για μένα γράφω... Θα επανέλθω σύντομα σε αυτό το θέμα ή μάλλον στις προεκτάσεις του.